Roderick Dorsey
Irokezen Confederatie , zelfnaam Haudenosaunee (mensen van het langhuis) , ook wel genoemd Iroquois League , Vijf Naties , of (vanaf 1722) Zes Naties , confederatie van vijf (later zes) indianenstammen in de bovenste New York stellen dat tijdens de 17e en 18e eeuw een strategische rol speelde in de strijd tussen de Fransen en Britten om de heerschappij over Noord-Amerika. De vijf oorspronkelijke Iroquois-naties waren de Mohawk (zelfnaam: Kanien'kehá:ka [Mensen van de Flint]), Oneida (zelfnaam: Onᐱyote∙a∙ká [Mensen van de Staande Steen]), Onondaga (zelfnaam: Onoñda'gega' [Mensen van de Heuvels]), Cayuga (zelfnaam: Gayogo̱hó:nǫ' [Mensen van het Grote Moeras]), en Seneca (zelfnaam: Onödowa'ga:' [Mensen van de Grote Heuvel] ). Nadat de Tuscarora (zelfnaam: Skarù∙ręʔ [People of the Shirt]) zich in 1722 aansloot, werd de confederatie bij de Engelsen bekend als de Six Nations en werd als zodanig erkend op Albany , New York (1722). Vaak gekarakteriseerd als een van 's werelds oudste participerende democratieën , heeft de confederatie tot in de 21e eeuw voortgeduurd.
Iroquois Confederatie Kaart van de eerste naties van de Iroquois Confederatie, uit, Geschiedenis van de vijf Indiase naties, afhankelijk van de provincie New-York , door Cadwallader Colden, 1755. Library of Congress, Rare Book Division, Washington, D.C.
Het Peacemaker-verhaal van de Iroquois-traditie schrijft de vorming van de confederatie, tussen 1570 en 1600, toe aan Dekanawidah (de Peacemaker), geboren als Huron, die naar verluidt Hiawatha, een Onondaga die onder Mohawks leeft, heeft overgehaald om vrede, burgerlijke autoriteit, gerechtigheid, en de grote wet als sancties voor confederatie. Vooral gesterkt door hun verlangen om samen te staan tegen een invasie, verenigden de stammen zich in een gemeenschappelijke raad bestaande uit clan- en dorpshoofden; elke stam had één stem en unanimiteit was vereist voor beslissingen. Onder de Grote Wet van Vrede (Gayanesshagowa), de gezamenlijke jurisdictie van 50 vredesleiders, bekend als sachems, of hodiyahnehsonh , omvatte alle burgerlijke zaken op intertribal niveau.
Iroquois Confederatie Leiders van vijf Iroquois-landen (Cayuga, Mohawk, Oneida, Onondaga en Seneca) verzamelden zich rond Dekanawidah c. 1570, Franse gravure, begin 18e eeuw. Van Tweede jaarverslag van het Bureau of Ethnology aan de secretaris van het Smithsonian Institution, 1880-1881 , onder redactie van J.W. Powell, 1883
De Iroquois (Haudenosaunee) Confederatie verschilde van andere Amerikaans-Indische confederaties in de noordoostelijke bossen, voornamelijk doordat ze beter georganiseerd, bewuster gedefinieerd en effectiever waren. De Irokezen gebruikten uitvoerig geritualiseerde systemen om leiders te kiezen en belangrijke beslissingen te nemen. Ze haalden koloniale regeringen over om deze rituelen te gebruiken in hun gezamenlijke onderhandelingen, en ze koesterden een traditie van politieke scherpzinnigheid die gebaseerd was op ceremoniële sancties in plaats van op de occasionele uitstekende individuele leider. Omdat de bond geen bestuurlijke controle had, handelden de naties niet altijd eensgezind, maar spectaculaire successen in de oorlogvoering compenseerden dit en waren mogelijk vanwege de veiligheid in eigen land.
Gedurende de beginperiode van de confederatie rond 1600, bleven de Five Nations geconcentreerd in wat nu de centrale en bovenste staat van New York is, nauwelijks standhoudend met de naburige Huron en Mohican (Mahican), die van wapens werden voorzien door hun handel met de Nederlands. In 1628 waren de Mohawk echter uit hun afgelegen bossen tevoorschijn gekomen om de Mohican te verslaan en de Hudson rivier vallei stammen en Nieuw Engeland stammen onder eerbetoon voor goederen en wampum. De Mohawk verhandelden bevervellen aan de Engelsen en Nederlanders in ruil voor vuurwapens, en de daaruit voortvloeiende uitputting van de lokale beverpopulaties dreef de confederatieleden ertoe oorlog te voeren tegen verre stamvijanden om meer bevervoorraden te verkrijgen. In de jaren van 1648 tot 1656 keerde de confederatie naar het westen en verspreidde de Huron-, Tionontati-, Neutral- en Erie-stammen. het Andastas bezweken aan de confederatie in 1675, en vervolgens werden verschillende oostelijke Siouan-bondgenoten van de Andaste aangevallen. Tegen de jaren 1750 waren de meeste stammen van de Piemonte onderworpen, opgenomen of vernietigd door de competitie.
De Irokezen kwamen in de late 17e eeuw ook in conflict met de Fransen. De Fransen waren bondgenoten van hun vijanden, de Algonquins en Hurons, en nadat de Iroquois de Huron-confederatie in 1648-1650 hadden vernietigd, voerden ze de komende anderhalf decennium verwoestende aanvallen uit op Nieuw-Frankrijk. Ze werden vervolgens tijdelijk tegengehouden door opeenvolgende Franse expedities tegen hen in 1666 en 1687, maar na de laatste aanval, geleid door de markies de Denonville, voerden de Iroquois de strijd opnieuw tot in het hart van het Franse grondgebied en vernietigden ze Lachine, in de buurt van Montréal , in 1689. Deze oorlogen werden uiteindelijk beëindigd door een reeks succesvolle campagnes door de gouverneur van Nieuw-Frankrijk, de graaf de Frontenac, tegen de Iroquois in 1693-1696.
de vier belangrijkste eilanden van Japan
Een eeuw en een kwart voor de Amerikaanse revolutie , de Irokezen stonden dwars op het pad van Albany naar de Grote Meren , waardoor de route van permanente nederzetting door de Fransen werd gehouden en de Nederlanders en de Engelsen bevatten. In de 18e eeuw bleven de Six Nations consequente en bittere vijanden van de Fransen, die verbonden waren met hun traditionele vijanden. De Iroquois werden afhankelijk van de Britten in Albany voor Europese goederen (die daar goedkoper waren dan in Montreal), en dus werd Albany nooit aangevallen. Het succes van de Iroquois bij het handhaven van hun autonomie ten opzichte van zowel de Fransen als de Engelsen was dit een opmerkelijke prestatie voor een inheemse bevolking die slechts 2.200 mannen kon opstellen op een totale bevolking van amper 12.000.
Tijdens de Amerikaanse Revolutie ontstond er een schisma onder de Iroquois. De Oneida en Tuscarora steunden de Amerikaanse zaak, terwijl de rest van de competitie, geleid door de Mohawk-loyalisten van Chief Joseph Brant, vocht voor de Britten uit Niagara, waarbij verschillende geïsoleerde Amerikaanse nederzettingen werden gedecimeerd. De velden, boomgaarden en graanschuren, evenals het moreel, van de Iroquois werden vernietigd in 1779 toen de Amerikaanse generaal-majoor John Sullivan een vergeldingsexpeditie leidde van 4.000 Amerikanen tegen hen en ze bijna vandaag versloeg. Elmira , New York. De confederatie erkende nederlaag in het Tweede Verdrag van Fort Stanwix (1784). In een verdrag dat tien jaar later in Canandaigua, New York werd gesloten, beloofden de Iroquois en de Verenigde Staten elkaar niet te storen in land dat was afgestaan of gereserveerd. Van de Six Nations bleven de Onondaga, Seneca en Tuscarora, evenals enkele Oneida, in New York, vestigden zich uiteindelijk in reservaten, de Mohawk en Cayuga trokken zich terug naar Canada, en een generatie later vertrok een grote groep van de Oneida voor Wisconsin, met nog anderen die zich vestigen in Ontario, Canada.
Joseph Brant Joseph Brant. Library of Congress, Washington, DC (LC-DIG-pga-07585)
